مشاعره با حرف ح

حالیا مصلحت وقت در آن می بینم	که کشم رخت به میخانه و خوش بنشینم	حافظ
حاشا که من بموسم گل ترک می کنم	من لاف عقل میزنم این کار کی کنم	حافظ
حافظ منشین بی می و معشوق زمانی	کایام گل ویاسمن و عید صیام است	حافظ
حسن روی تو به یک جلوه که در آینه کرد	این همه نقش در آینه اوهام افتاد	حافظ
حال دل با تو گفتنم هوس است	خبر دل شنفتنم هوس است	حافظ
حدیث مدعیان و خیال همکاران	همان حکایت زر دوز و بوریا باف است	حافظ
حدیث از مطرب و می گو و رازز دهر کمتر جو	که کس نگشود و نگشاید به حکمت این معما را	حافظ
حدیث چون و چرا درد سر دهد ای دل	پیاله گیر و بیاسا ز عمر خویش دمی	حافظ
حافظ ار در گوشه محراب می نالد رواست	ای نصیحت گو خدارا آن خم ابرو ببین	حافظ
حلقه زلفش تماشا خانه باد صباست	جان صد صاحبدل آنجا بسته یک مو ببین	حافظ
حافظم گفت که خاک در میخانه مبوی	گو مکن عیب که من مشک ختن می بویم	حافظ
حافظ آب رخ خود بر در هر سفله مریض	حاجت آن به که بر قاضی حاجات بریم	حافظ
حجاب چهره جان می شود غبار تنم	خوشا دمی که از آن چهره پرده بر فکنم	حافظ
حلقه توبه گر امروز چو زهاد زنم	خازن میکده فردا نکند در بازم	حافظ
حافظا چون غم و شادی جهان در گذر است	بهتر آنست که من خاطر خود خوش دارم	حافظ
حلاج بر سر دار این نکته خوش سراید	از شافعی نپرسند امثال این مسائل	حافظ
حافظ از مشرب قسمت گله نا انصافیست	طبع چون آب و غزل های روان مارا بس	حافظ
حافظ اراسته کن بزم و بگو واعظ را	که ببین مجلسم و ترک سر منبر گیر	حافظ
حدیث توبه درین بزمگه مگو حافظ	که ساقیان کمان ابرویت زنند به تیر	حافظ
حافظا در کنج فقر و خلوت شبهای تار	تا بود دردت دعا و درس قرآن غم مخور	حافظ
حافظ شکایت از غم هجران چه میکنی	در هجر وصل باشد و در ظلمت است نور	حافظ
حریف عشق تو بودم چو ماه نو بودی	کنون که ماه تمامی نظر دریغ مدار	حافظ